خیلی دور، پشت کلمه کوه ها، دور از کشورهای Vokalia و Consonantia، متون کور زندگی می کنند. آنها جدا از هم در Bookmarksgrove درست در ساحل Semantics زندگی می کنند، یک اقیانوس زبان بزرگ. رودخانه کوچکی به نام دودن در کنار آنها جریان دارد و مواد غذایی لازم را برای آن تامین می کند.
این کشور بهشتی است که در آن قسمت های برشته جملات در دهان شما پرواز می کند. حتی «اشاره‌گیری» قدرتمند هیچ کنترلی روی متون کور ندارد، این یک زندگی تقریباً غیرمستقل است، یک روز، یک خط کوچک از متن کور به نام لورم ایپسوم تصمیم گرفت به دنیای دوردست گرامر برود.
بیگ آکسموکس به او توصیه کرد که این کار را نکند، زیرا هزاران ویرگول بد، علامت سوال وحشی و سمیکولی گمراه کننده وجود داشت، اما متن کور کوچک گوش نکرد. او هفت ورسالیا خود را بسته بندی کرد، حرف اول خود را در کمربند گذاشت و خود را در راه قرار داد.
وقتی به اولین تپه‌های کوه‌های ایتالیایی رسید، آخرین منظره‌ای را از خط افق شهر زادگاهش بوکمارکس‌گروو، سرفصل دهکده الفبا و خط فرعی جاده خودش، لاین لین، دید. حیف آور یک سوال رکیک بر گونه اش زد، سپس راه خود را ادامه داد.
در راه او با یک نسخه روبرو شد. این کپی به متن کور کوچولو هشدار داد که از جایی که از آن آمده است هزار بار بازنویسی می‌شود و هر چیزی که از مبدأش باقی می‌ماند کلمه «و» خواهد بود و متن کور کوچک باید بچرخد و به خود بازگردد. کشور امن اما چیزی که کپی گفته شد نتوانست او را متقاعد کند و بنابراین طولی نکشید که چند کپی نویس موذی به او کمین کردند، او را با لانگ و مشروط مست کردند و او را به آژانس خود کشاندند، جایی که آنها از او سوء استفاده کردند.
